อืม ยืมคำเค้ามา ว่างานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกลา(ใครสักคนพูดตอนอยู่บนรถตู้ขากลับ) อย่างที่เล่าให้ฟังนะ ทีแรกก็รู้สึกวุ่นวายเพราะว่ามากันเยอะเหลือเกิน จำได้ว่าช่วง peak มากันสิบกว่าคนเลย งานการไม่ต้องทำกัน
แต่ไปสักพัก ก็ปรับตัวได้ และเห็นว่าความวุ่นวายเป็นเรื่องปกติ กลายเป็นส่วนนึงของวิถีชีวิต ที่มีทุกๆคนอยู่ในนั้น มันหลอมรวมไปแล้ว และก็ไม่ได้ว่ามาเจอกันวันสองวัน อยู่กันเป็นเดือนๆ กินข้าวด้วยกันทุกวัน(แม้ว่าแค่มื้อเที่ยง จ-ศ เท่านั้นก็ตาม) แต่มันก็เป็นความผูกพันธ์สินะ
และเมื่อถึงเวลาจากลา มันเป็นสิ่งที่ต้องเกิด เพราะว่าแต่ละคนก็ต้องเดินตามเส้นทางชีวิตของตัวเอง แต่อย่างน้อยช่วงหนึ่งของชีวิตเราก็จะจำกันได้ว่าได้เคยรู้จักกัน เคยทำกิจกรรมร่วมกัน

วันนี้ไปแล้วสอง และกำลังจะไปอีกสอง ก็คงเงียบเหงาขึ้นเยอะนะ ยังไงถ้ามากรุงเทพนัดกันล่วงหน้าหาอะไรกินกันก็ได้นะ

ผ่านไปกับอีกฉากหนึ่งของชีวิต

โหยๆๆ ไปเที่ยวๆ อิอิ

ฮ่า รูปสาวๆๆ ทั้งนั้นเลยแฮะ

นั่งสมาธิ , สติปัฏฐาน , แนะนำวัด , แจก cd ธรรมะ